Co tydzień znajdowałem na grobie mojego ojca rękawiczki dziecięce – Pewnego dnia spotkałem tam nastolatka

Stałem przed grobem mojego ojca, obejmując się ramionami, by zwalczyć zimno. Jesienny wiatr świstał po cmentarzu, szeleszcząc suchymi liśćmi u moich stóp. Wpatrywałem się w nagrobek, a mój wzrok wodził po znajomych literach.

Jeden miesiąc. Minął miesiąc od jego śmierci. Miesiąc nieprzespanych nocy, wpatrywanie się w telefon i marzenie o tym, żeby do niego zadzwonić – tylko po to, żeby przypomnieć sobie, że już nigdy tego nie zrobię.

„Przepraszam” powiedziałem.

Powtarzałem te słowa dziesiątki razy wcześniej, za każdym razem, gdy tu przychodziłem, ale nigdy nie wydawało mi się to wystarczające.

Trzy lata. Tak długo nie rozmawialiśmy. Trzy lata milczenia, dumy, czekania, aż ktoś inny zrobi pierwszy krok.

Przykucnąłem i zmiatałem opadłe liście z podstawy kamienia. Wtedy zobaczyłem małą parę czerwonych, dzianych rękawiczek, starannie położonych na jego grobie.

Były maleńkie, jakby należały do ​​dziecka. Wziąłem je i obróciłem w dłoniach. Wełna była miękka, robiona ręcznie.

Kto mógł je tu zostawić?

Cmentarz był pusty.

Być może ktoś zostawił je przez pomyłkę. Albo należały do ​​kogoś odwiedzającego inny grób.

Usiadłem na mokrej podłodze i założyłem nogę na nogę.

„Hej, tato” – kontynuowałem. „Wiem… Wiem, że nie skończyliśmy w dobrych stosunkach”.

„Chciałabym, żebyśmy mogli porozmawiać” – wyszeptałam. „Żałuję, że nie odebrałam telefonu. »

I już nigdy nie usłyszę jego głosu.

Mój ojciec wychowywał mnie sam. Nigdy nie poznałem swojej matki, zmarła gdy byłem dzieckiem.

Pracował ciężko, spędzając długie dni pod samochodami w warsztacie naprawczym, mając smar pod paznokciami i pot na czole. Nigdy się nie skarżył, nigdy nie zapomniał o rachunku i zawsze upewniał się, że mam to, czego potrzebuję.

„Emily” – powiedział do mnie – „musisz być silna. „Życie nie jest łatwe dla nikogo”

Przez długi czas uważałem go za najmądrzejszego człowieka na świecie.

Potem poznałem Marka.

Mark mnie rozśmieszył. Sprawił, że poczułam się bezpiecznie. A on kochał mnie w sposób, który przekonał mnie, że chcę spędzić z nim życie.

Ale tata się nie zgodził.

„On nie ma prawdziwej pracy” – powiedział. „Jak on ma się tobą zaopiekować?” »

„Nie potrzebuję, żeby się mną opiekował” – odpowiedziałam. „Potrafię o siebie zadbać. »

Tata westchnął i potarł skronie. „Masz dwadzieścia lat, Emily. Nie wiesz, co robisz. »

“Wiem o tym. Uwielbiam to! I on mnie kocha! »

Jego twarz stwardniała. „Miłość nie płaci rachunków. »

To był pierwszy argument.

Drugi był gorszy.

Właśnie dostałam pierwszą prawdziwą pracę pielęgniarki w domu spokojnej starości. Byłem pełen entuzjazmu i dumy. Ale kiedy powiedziałam o tym tacie, spojrzał na mnie tak, jakbym wyrzuciła swoją przyszłość do śmieci.

” Pielęgniarka ? W domu spokojnej starości? »

„Tak, tato. Dlatego studiowałem. »

Pokręcił głową. „Będziesz spędzać całe dnie patrząc na śmierć ludzi, Emily. Nie takiego życia dla ciebie chciałam. »

Zacisnąłem pięści. „To jest życie,  jakiego  chcę. »

„To błąd. »

„To  moja wina, że  ​​popełniłem ten błąd. »

Zacisnął szczękę. „Marnujesz swoje życie. »

To była noc, kiedy spakowałem walizki i wyjechałem.

Myślałam, że zadzwoni. Myślałem, że po kilku tygodniach zda sobie sprawę, że się mylił. Że się do mnie odezwie.

Ale nigdy tego nie zrobił.

Ja też nie.

A teraz… było już za późno.

Tydzień po pierwszej wizycie wróciłem na grób mojego ojca. Poczucie winy nie zniknęło, ale jego ciężar zdawał się łatwiejszy do zniesienia, gdy siedziałam obok niego i rozmawiałam tak jak zwykle.

Uklęknąłem przed nagrobkiem i zamiatałem opadłe liście. Wtedy zobaczyłem parę dzierganych rękawiczek. Tym razem były niebieskie.

Wziąłem je i obróciłem w dłoniach. Były małe, tak jak te czerwone. Poczułem ucisk w klatce piersiowej.

„Tato” – szepnąłem, patrząc na grób. „Kto je zostawia? »

Oczywiście, nie było żadnej odpowiedzi.

Położyłem rękawiczki obok czerwonej pary z poprzedniego razu i położyłem je na trawie. Może to był członek rodziny, którego nie znałem. Być może była to jakaś tradycja, o której nie wiedziałem.

Ta myśl nie dawała mi spokoju, ale odrzuciłem ją.

Przyjechałem tutaj, żeby porozmawiać z ojcem i to właśnie zrobiłem.

Opowiedziałem mu o swoich dniach pracy, o Marku i jego nieobecności. Słowa wylewały się ze mnie, jakby wypowiedzenie ich na głos mogło odwrócić lata milczenia.

W następnym tygodniu wróciłem i znalazłem kolejną parę rękawiczek. Tym razem na różowo. W następnym tygodniu pojawiła się para zielona. A potem żółty.

Za każdym razem rękawiczki były starannie ułożone, tak jakby ktoś starannie je dla niego ułożył.