Bezdomny podbiegł i krzyknął: „Nie bierz tego samochodu!”. Nie posłuchałem. Kilka minut później wszyscy czytający testament zbladli, widząc, kto idzie za mną.

Gdy miałam właśnie odczytać testament dziadka, bezdomny mężczyzna nagle zablokował mi drogę i krzyknął: „Nie bierz tego samochodu!”. Serce mi stanęło – a kiedy w końcu dotarłam na spotkanie, rodzice omdleli na widok mężczyzny stojącego tuż za mną.

Letnie słońce padało na wypolerowaną maskę srebrnego Lexusa mojego ojca, gdy wychodziłam z rezydencji. Ręce lekko mi się trzęsły, choć myślałam, że to tylko nerwy. Dziś miał być odczytany testament mojego dziadka – człowieka, który zbudował imperium rodziny Pierce i który po śmierci zdawał się trzymać moją przyszłość w swoich zimnych, niewidzialnych dłoniach.

„Nie spóźnij się, Émilie” – przypomniała mi mama tego ranka. „Twój dziadek nienawidził opóźnień”.

Oczywiście, że tak. On też nienawidził słabości. Może dlatego musiałam jechać sama. Chciałam udowodnić, że nie jestem tą nieśmiałą, jąkającą się dziewczyną, którą odrzucił lata temu.

Wślizgnęłam się na fotel kierowcy, odpaliłam silnik i otworzyłam szybę, wpuszczając ciężkie letnie powietrze. Wtedy go zobaczyłam – mężczyznę w łachmanach, może po pięćdziesiątce, stojącego przy rogu, gdzie brama stykała się z podjazdem. Miał podarte ubranie, potargane włosy, a oczy… jasne, zaskakująco czujne.

Podszedł do mnie akurat w momencie, gdy wrzuciłam wyższy bieg.

„Nie jedź tym samochodem!” krzyknął ochrypłym, ale napiętym głosem.

Zamarłam.
„Co?” odkrzyknęłam, zatrzymując dłoń nad klamką okna.

Wskazał na Lexusa, a jego ręka drżała. „Ten samochód, nie jedź nim. Nie rozumiesz!”

Serce waliło mi jak młotem. „Dlaczego?” Kim ty jesteś, kim ty jesteś?

Ale zanim zdążył odpowiedzieć, za mną zatrąbił inny samochód. Mężczyzna w furgonetce krzyknął, żebym się przesunęła. Spojrzałem na bezdomnego, ale on już odszedł, kręcąc głową z rozpaczą.
Jeśli chcesz kontynuować, kliknij przycisk pod reklamą ⤵️