Kobieta od lat opiekuje się niepełnosprawnym mężem. Pewnego dnia przypadkowo widzi go grającego w golfa.

„Tak, kłamałem. Minęło jakieś półtora roku. Po prostu nie chciałem wracać do pracy”.

„ŻARTUJESZ SOBIE?”

„Proszę, uspokój się. To nic takiego. Twoja praca dawała nam siłę, a ja po prostu chciałem odpocząć po tych wszystkich latach. Podobało mi się też, jak bardzo się o mnie troszczyłeś. To było najlepsze półtora roku mojego życia” – wyjaśnił Christopher.

„Kłamałeś mnie przez półtora roku” – powtórzyłam. „Moja praca pozwalała nam przetrwać… wiesz, jak ciężko pracowałam, żebyśmy nie musieli ograniczać naszego życia? Gdzie idziesz, kiedy zabieram cię na fizjoterapię?”

Wzdrygnął się na mój krzyk. „Proszę, nie krzycz na mnie. Ja też okłamuję terapeutę”.

„Od jak dawna Bruce o tym wie?”

„Odkąd znów zacząłem chodzić” – wyznał Christopher.

Wziąłem głęboki oddech i zastanowiłem się nad moimi opcjami w tamtej chwili. Wszyscy wiedzą, że podejmowanie decyzji w złości to zły pomysł, więc chciałem mieć jasny umysł. Ale w tej chwili miałem tylko jedną opcję.

Wstałam od stołu, chwyciłam tę samą torbę, którą przywiozłam z Destin i poszłam do domu mojej mamy. Tej nocy i przez kilka dni strasznie płakałam, podczas gdy Christopher bez przerwy dzwonił i pisał. Cała rodzina była zszokowana tym oszustwem i nie wiedziała, jak się z tego otrząsnąć.

Nie mogliśmy. Złożyłam pozew o rozwód po miesiącu spędzonym w domu mojej matki i nigdy więcej nie zobaczyłam Christophera. Opróżniłam nasze wspólne konta bankowe, rzuciłam wszystkie prace i przez rok podróżowałam po świecie, żeby nadrobić stracony czas. To była najlepsza decyzja w moim życiu.