Mój mąż zginął w wypadku i nigdy nie widziałam jego ciała – potem pewnego dnia usłyszałam jego głos dochodzący z pokoju naszej małej dziewczynki

„Żeby mnie skrzywdzić?” Zacząłem się gorzko śmiać. „Myślałem, że zwariowałem. Pomyślałam… przez chwilę myślałam, że on jest…”

„Żyjesz?” Gloria dokończyła cicho. „Och, moja droga…”

Obeszła stół i wzięła mnie w ramiona, gdy upadłem.

„Tak bardzo za nim tęsknię” – szlochałam. „Każdego dnia…”

„Wiem” – powiedziała, głaszcząc mnie po włosach. „Byłby z ciebie taki dumny, Kelly. „Jestem taka dumna z tego, jak wychowujecie Sophię.”

Nie wiedziałem co powiedzieć.

Nie byłem zły. Nie poczułem ulgi. Byłem po prostu… zdenerwowany.