Mój mąż zginął w wypadku i nigdy nie widziałam jego ciała – potem pewnego dnia usłyszałam jego głos dochodzący z pokoju naszej małej dziewczynki

“Tata ?” Spojrzała na niedźwiedzia szeroko otwartymi oczami, a potem znów na mnie.

„Tak, moja droga. „To jest Dada.”

Mocniej przytuliła misia i zamknęła oczy. „Kocham Dadę.”

I przez długi czas myślałem, że straciłem wszystko. Ale tam, w ramionach mojej córki, była cząstka niego.

Pochyliłem się i pocałowałem Sophię w czoło.

„On zawsze będzie z tobą, moja słodka dziewczynko” – wyszeptałam. “Zawsze.”

Smutek nadal był obecny. Zawsze tak będzie.

Ale po raz pierwszy od bardzo, bardzo dawna… nie czułam się już taka samotna.