Moja żona jest sparaliżowana i od czterech miesięcy nie dzielimy się żadnymi int:ima:cy. Porzuciłem ją więc na dziesięć dni, żeby umówić się z młodszą siostrą mojego kolegi. Ale co stało się potem… Moja żona jest sparaliżowana i od czterech miesięcy nie dzielimy się żadnymi int:ima:cy. Porzuciłem ją więc na dziesięć dni, żeby umówić się z młodszą siostrą mojego kolegi. Ale co stało się potem…

Moje życie rozpadało się w najwolniejszym tempie w kolejnych miesiącach.

Wieści o pracy rozchodziły się szybciej niż pożary. Plotki w biurze stały się złośliwe. Trish? Zwróciła się do mnie, gdy tylko wybuchł skandal. Znalazłem się na bezrobociu, mieszkałem w ciasnym mieszkaniu, na które ledwo było mnie stać, jadłem makaron instant i przenosiłem się z jednego programu opartego na prowizji do drugiego.

Pewnego popołudnia przechodziłam obok piekarni w Makati. Zapach ciepłego chleba sprawił, że przestałam – nie jadłam przez cały dzień. I wtedy ją zobaczyłem.

Hanna.

Siedziała przy oknie. Promienny. Głośniej. Uśmiecha się — z mężczyzną u boku. Młodsza, atrakcyjna i trzymająca go za rękę, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie.

Wyglądali na szczęśliwych.

Tej nocy piłem tak długo, aż zasnąłem.

NIEZAPLANOWANE SPOTKANIA

Ale życie ma to do siebie, że ciągnie cię przez błoto, zanim przyniesie ci jasność.

Pewnego wieczoru, błagając o pracę jako dostawca w firmie logistycznej, do recepcji podeszła kobieta.

Była to Leah – jedna z byłych fizjoterapeutek Hanny.

Próbowałem się odwrócić, ale ona mnie zauważyła.

Ku mojemu zdziwieniu, nie kpiła z siebie ani nie strofowała się. Powiedziała po prostu:

– “Wygląda na to, że nie jadłeś od kilku dni”.

Rozmawialiśmy. Słuchała – nie z litości, ale ze spokojną szczerością.

— Dindo — powiedziała — sprowadziłeś na ziemię coś pięknego. Ale to nie znaczy, że jesteś niekompetentny, aby zbudować coś nowego. Pytanie brzmi – czy nadal będziesz oszczędzać tanie ciepło? A może w końcu zdecydujecie się stanąć twarzą w twarz?”

Jego słowa ciągnęły się dalej.

INNY RODZAJ RENOWACJI

W ciągu następnych tygodni zrobiłem coś, czego nigdy wcześniej nie robiłem.

Pozostałam singielką.

Przestałam uciekać od poczucia winy.

Poszłam na terapię. Zaczęłam po cichu wysyłać pieniądze na fundację, którą Hanna wspierała po powrocie do zdrowia. Imałem się dorywczych zajęć, odbudowywałem się z popiołów.

I pewnego dnia przechodziłam obok tej samej piekarni Makati.

Hanna była nieobecna.

Ale tym razem… Kontynuowałem.

Uśmiechnąłem się tylko.