Nigdy nie kochałem swojej żony, chociaż mówiłem jej to setki razy. To nie była jego wina, żyliśmy dobrze

Ich miłość i oddanie doprowadzały mnie do szału. Przede wszystkim piękno. Wiedziałem doskonale, że gdy tylko przekroczę próg tego domu, od razu pojawi się inny mężczyzna – bogatszy, atrakcyjniejszy, zamożniejszy. Wyobraź sobie, że ktoś inny ją przytula – oszalałbym. Należy do mnie, nawet jeśli tego nie chcę.

Ożeniłem się z nią tylko dlatego, że pochlebiała mi myśl, że znajdę w pobliżu tak piękną dziewczynę.

Ale czy można spędzić całe życie z niekochaną kobietą? Myślałem, że mi się uda, ale się myliłem.

„Powiem mu wszystko jutro” – postanowiłam przed pójściem spać.

Następnego ranka przy śniadaniu zdecydowałem się w końcu na otwartą rozmowę.

„Ira, usiądź, muszę ci coś powiedzieć.” »

„Słucham, kochanie.

„Wyobraźmy sobie, że się rozwodzimy. Mieszkamy w różnych częściach miasta.