Mój mąż zginął w wypadku i nigdy nie widziałam jego ciała – potem pewnego dnia usłyszałam jego głos dochodzący z pokoju naszej małej dziewczynki

„Jeremy? Mój głos się załamał. „Czy to jakiś okrutny żart? Proszę… Nie mogę… Nie mogę tego znieść…

Rozejrzałem się po pokoju, a moje drżące ręce zbliżyły się do okna. Coś musiało to wyjaśnić.

Moje palce musnęły szkło. Było zamknięte. Zamknięty. Na zewnątrz, przy oknie, leżała mała gałąź drzewa, złamana, jakby spadła na okno.

W porządku. To wyjaśniało hałas. A głos Jeremy’ego?

Mój wzrok zwrócił się ku Sophii. Poruszyła się przez sen i mocniej przytuliła misia.

„Dada” – wyszeptała przez sen, a moje serce znów się złamało.

I wtedy zrozumiałem.

Niedźwiedź.

Uklękłam przy jego łóżeczku, trzęsącymi się rękami chwyciłam go. Naciskałem go.

„Zawsze będę cię kochać.”

Poczułem tak silny ucisk w klatce piersiowej, że myślałem, że zemdleję.