„Myślałeś, że oddam ci mieszkanie?” Uśmiechnęłam się, patrząc na nagle milczących członków mojej rodziny.

„Snowy, w końcu jesteśmy!” – zawołała Marina, wpadając do nowego mieszkania z dużym pudłem, w którym znajdowało się ciasto.

Snezhana uśmiechnęła się, przyjmując prezent. Pięć lat marzeń w końcu się spełniło: ich własne dwupokojowe mieszkanie w zupełnie nowym budynku. Może znajdowało się na obrzeżach miasta, ale było ich.

„Wejdź, wejdź! Wasilij właśnie nakrywa do stołu” – krzyknęła Snezhana, prowadząc swoją bratową do salonu, gdzie Wasia już był zajęty pracą.

Jej mąż ustawił talerze i szklanki z drobiazgową starannością, jakby bał się stłuc delikatny kryształ, tak nowy jak ich wspólne życie w tych ścianach. Wasilij, nie podnosząc wzroku, skinął głową Marinie.

Snezhana spojrzała na zegar – w każdej chwili przybędą kolejni goście. W wydawnictwie, w którym pracowała jako redaktor, wszyscy zastanawiali się, jak młodej parze udało się zaoszczędzić wystarczająco dużo pieniędzy, aby kupić mieszkanie bez zaciągania kredytu.

„Cierpliwości i ciężkiej pracy” – powiedziała swoim kolegom, choć samej trudno było uwierzyć, że cud się zdarzył.
REKLAMA

Dzwonek do drzwi przerwał jej myśli. Konstantin i jego żona Olga stali na zewnątrz.

„Prawie się zgubiliśmy!” Konstantin zaśmiał się, obejmując brata. „Nowe miejsce, ledwo je znaleźliśmy”.

Dla przykładu
Potem przybyli jej teściowie: Piotr Siemionowicz i Galina Jegorowna.

„Jakie jasne mieszkanie!” – zawołał teść, rozglądając się. „Dobrze zrobione, dzieciaki!” »

Galina Jegorowna w milczeniu oglądała mieszkanie, jakby doceniając każdy jego cal.

Wasilij dolał kieliszków.

„Za nowy dom!” – zabrzęczał Piotr Siemionowicz. „Żyjcie długo i szczęśliwie!”

Stuknęli się kieliszkami. Kątem oka Sneżana dostrzegła, że ​​teściowa zwilżała usta wyłącznie napojem.