Znalazłem pieluchy w plecaku mojego 15-letniego syna i postanowiłem pójść za nim po szkole.

Kiedy znalazłem pieluchy w plecaku mojego 15-letniego syna, moje serce zatonęło.
To nie było normalne. Nie w tym wieku.

Różnego rodzaju myśli ścigały się w mojej głowie.
To był żart? Głupi zakład z przyjaciółmi? Ukrył coś poważnego?
Przyłapałam się na proponowaniu najgorszych scenariuszy. Zaszła dziewczyna? Czy był zamieszany w coś, czego nie wiedziałem?

Nie miałem dowodu, tylko pieluchy ukryte jak zadbana tajemnica na dnie jego szkolnej torby. Ale coś było nie tak; to był instynkt macierzyński. Podjąłem więc decyzję: po szkole poszedłbym za nim.

Następnego dnia wyszłam wcześniej. Czekałem na niego przed szkołą i zaparkowałem na tyle daleko, że nie zostałem zauważony.
Nie wrócił od razu do domu, jak mi powiedział. Szedł szybko i z decydującymi krokami w przeciwnym kierunku.

Szedłem za nim dyskretnie przez ponad dwadzieścia minut, aż zatrzymał się przed małym, skromnym domem w spokojnej okolicy po drugiej stronie miasta.
Pukał cicho, a potem wszedł, jakby był do tego przyzwyczajony.